Γράμμα από έναν στρατιώτη
Μια φορά κι έναν καιρό ήμασταν εικοσιπέντε μολυβένια στρατιωτάκια με λόγχες στον ώμο. Ήταν όλα ολόιδια, εκτός από εμένα που είχα μόνο ένα πόδι, αλλά στεκόμουν τόσο περήφανα. Πάνω στο τραπέζι αυτό που τραβούσε την προσοχή μου ήταν μια μικρή κυρία, ήταν χορεύτρια. Φαινόταν σαν να έχει κι η ίδια ένα πόδι, διότι κρατούσε το άλλο ψηλά. «Αυτή θα ήταν η κατάλληλη φίλη για μένα». Το ρολόι χτύπησε δώδεκα! Άνοιξε το καπάκι της ταμπακιέρας. Όμως είχε μέσα ένα μαύρο ξωτικό. «Μολυβένιε στρατιώτη μην κοιτάζεις αυτό που δεν σε αφορά!»
Το επόμενο πρωί, ήμουν τοποθετημένος στο περβάζι, ξαφνικά άνοιξε το παράθυρο και έπεσα μεμιάς. Ήταν μια τρομαχτική πτώση! Στριφογυρνούσα, ώσπου στο τέλος έφτασα στην γη. Αν είχα φωνάξει «Εδώ είμαι!» θα με είχαν ακούσει, αλλά δεν ήθελα να φωνάξω, ήμουν περήφανος στρατιώτης.
Τότε άρχισε να βρέχει και δυο αγόρια εμφανίστηκαν. «Κοίτα ,ένας στρατιώτης. Πρέπει να τον βάλουμε να σαλπάρει με το πλοίο.»
Έτσι, έφτιαξαν ένα πλοίο από εφημερίδα, με έβαλαν μέσα, και σάλπαραν το πλοίο. Θεούλη μου! Πόσο γρήγορα το παράσερνε το ρεύμα! Άρχισα να ζαλίζομαι, το καράβι στριφογύριζε· μα και πάλι κοίταζα ευθεία.
Σε μια στιγμή το καράβι χάθηκε, και ήταν τόσο σκοτεινά «σκέφτηκα. Αχ! Να ήταν μαζί μου η μπαλαρίνα, κι ας ήταν πιο σκοτεινά». Το ρεύμα έγινε πιο δυνατό. Άκουσα ένα βουητό. Ακριβώς εκεί που τελείωνε το τούνελ, έπεφτε σε άλλον υπόνομο. Το καράβι τινάχτηκε και κρατήθηκα γερά, χωρίς όμως να δώσω την εντύπωση ότι κουνήθηκα. Σκέφτηκα την μικρή. Το χάρτινο καράβι χωρίστηκε, όταν το κατάπιε ένα ψάρι.Δεν έχασα το κουράγιο μου· έμεινα ξαπλωμένος. Μια ακτίνα φωτός έφτασε και μια φωνή είπε «Μολυβένιε στρατιώτη!» Το ψάρι είχε πιαστεί, η μαγείρισσα έκοψε την κοιλιά του ψαριού. Με άρπαξε και με πήγε στο σαλόνι. Ήμουν μέσα στο δωμάτιο που είχα βρεθεί ξανά. Είδα την χορεύτρια, που ακόμη στέκονταν στο ένα πόδι. Ήταν κι εκείνη ακίνητη. Αυτό άγγιξε την καρδιά μου. Θα μπορούσα μέχρι και να κλάψω αλλά αυτό δεν θα ήταν σωστό. Την κοίταξα, με κοίταξε κι αυτή αλλά δεν ανταλλάξαμε λέξη…
“Ο μολυβένιος στρατιώτης” Hans Christian Andersen
Ύστερα από την ιστορία της ζωή μου θα ήθελα να σου πω κάποια πράγματα και θα σε παρακαλούσα να τα ακούσεις με προσοχή?
Παρά το ένα μου «πόδι» έχω τόση περηφάνια που δεν ξέρω ποιος θα κατείχε αυτή τη γενναιότητα σε έναν κόσμο με πλήρεις στρατιώτες. «Eίμαι διαφορετικός. Όχι λιγότερος.» Dr Temple Grandin
Κάποια βράδια μπορεί να μην κοιμάμαι διότι σκέφτομαι την μορφή της ήρεμης μπαλαρίνας Δεν με φοβίζει καθόλου το σκοτάδι. Το μόνο που θέλω είναι να αισθάνομαι την γαλήνια μορφή. Δεν έκανε κάτι φοβερό, για να την βάλω στην καρδιά μου, όμως ένιωθα ότι με έβλεπε έτσι όπως είμαι. «Ο αυτισμός είναι απόσπαση από την εξωτερική πραγματικότητα που συνοδεύεται από μια έντονη εσωτερική ζωή» Petit Robert
Θα ήθελα να σου ζητήσω να με προστατεύεις, αλλά είμαι τόσο περήφανος που μπορεί να μην βγάλω μιλιά σε ολόκληρη την ζωή μου. Ο λόγος μου μπορεί να είναι τυπικός και μονότονος αλλά πως αλλιώς θα ήμουν σωστός στρατιώτης; «Μια γλωσσική δυσλειτουργία που συχνά χαρακτηρίζεται από μια έλλειψη επιθυμίας για επικοινωνία.» Γκονελά Ε. Χ., 2006
Μπορείς να παρατηρήσεις πως σαν στρατιώτης πιθανόν να έχω αυξημένα ταλέντα όπως η ζωγραφική, η μουσική, οι μαθηματικοί υπολογισμοί ή η απομνημόνευση γεγονότων. «O αυτισμός είναι μέρος από το παιδί. Δεν είναι τα πάντα γι? αυτό. Το παιδί είναι πολλά περισσότερα από μια διάγνωση.»S.L.Coelho
Μην παραξενεύεσαι όταν κοιτάω κάτι επίμονα. Βλέπω κάτι ιδιαίτερο που ίσως εσύ δεν μπορείς να το δεις.«O αυτισμός προσφέρει μια ευκαιρία σε εμάς να δούμε μια οπτική από τον κόσμο που μπορεί διαφορετικά να προσπερνούσαμε.» Dr Colin Zimbleman
Κάποιες φορές με οδηγείς σε ταξίδια που φοβάμαι, ωστόσο προσπαθώ να παραμείνω κύριος. Μπορείς να με παρατηρήσεις, να με αγγίξεις με ένα χάδι. Είναι αυτό που βαθιά θέλω αλλά δεν γνωρίζω τον τρόπο να στο ζητήσω. «Δεν υποφέρω από τον αυτισμό, αλλά υποφέρω από τον τρόπο που μου συμπεριφέρεσαι.»Tyler Durdin
Υπάρχουν στιγμές που τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα. Σου δείχνω όμως σημάδια. Όταν αρχίζω να κλαίω, να βγάζω κραυγές, σου ζητάω, να δεις αυτό που με ενοχλεί. Προσπαθώ να κρατηθώ γερά στις «πτώσεις» μου, γι? αυτό μπορεί να σε κρατήσω δυνατά ή να θέλω να πιαστώ από τα μαλλιά σου. Γνωρίζεις ότι το κάνω γιατί θέλω την συντροφιά σου. Συγχώρεσέ με αν σε πονάω. Η έλλειψη ισορροπίας μου και το περπάτημα μου στις μύτες των ποδιών οφείλεται στην ιδιότητα μου. «Δεν είναι νόσος, αλλά διαφορετικός τρόπος ερμηνείας του κόσμου.» Sinclair Jim
Το μόνο που θέλω είναι να με σέβεσαι, να με αποδέχεσαι, να στέκεσαι πλάι μου με σταθερότητα και ηρεμία, να παίρνεις πρωτοβουλίες για δράσεις με πολύ προσοχή και να με αφήνεις να σ? αγαπάω κι εγώ?
Με απεριόριστη εκτίμηση
Ο γενναίος στρατιώτης-
Το αυτιστικό παιδί